ภาพช่างหลวงเผย “สเปกคนงาม” คนไทยเมื่อ 150 ปีก่อน แตกต่างจากยุคนี้แค่ไหน?
เปิดตาดูชัดๆ! การเดินทางของนิยามความงามหญิงไทยจากยุคสไบ สู่ยุคโซเชียล ส่องความแตกต่างทั้งรูปหน้า ผิวพรรณ และรูปร่างที่คุณต้องทึ่งในภาพเดียว!
ภาพศิลปะของช่างหลวงในสมัยรัชกาลที่ 4–5 ถือเป็นหลักฐานสำคัญที่สะท้อน สเปกคนงาม ของคนไทยเมื่อ 150 ปีก่อน ซึ่งต่างจากความงามในปัจจุบันอย่างชัดเจน ทั้งรูปหน้า ทรงผม เครื่องแต่งกาย และค่านิยมด้านบุคลิกภาพ บทความนี้จะพาไปรู้ว่า คนไทยโบราณ “มองความงามไว้แบบไหน” และเหตุใดมาตรฐานจึงเปลี่ยนไปตามยุคสมัย
คุณลักษณะสำคัญของ “ความงามแบบไทยโบราณ”
จากการศึกษาภาพช่างหลวง พบว่าความงามในยุคสยามโบราณมีลักษณะร่วมที่ชัดเจน ซึ่งเชื่อมโยงกับค่านิยม ความสุภาพ และฐานะทางสังคม รายละเอียดที่พบบ่อย ได้แก่:
- ใบหน้ารูปไข่ หน้าผากกว้างและดูอ่อนโยน เรียกว่า “หน้าผากเฟื้อง” หรือหน้าผากเหมือนกลีบดอกบัวบาน
- คิ้วบางและโก่งเล็กน้อย (คิ้วพระจันทร์เสี้ยว) ดวงตารีสงบ
- ปากเล็กทรงกระชับ (ปากตองหรือปากกระจับ) ไม่เน้นสีแดงจัด
- ผมเกล้าทรงมวย เรียบร้อย
- ผิวเนียนตึง ดูสะอาดสะอ้าน ดั่งคำเปรียบว่าผิวเหมือนสำลี หรือผิวเหมือนหยก ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของ “ผู้ดี” ที่ไม่ต้องตากแดดทำนา
ตารางสรุป “ความงามในอดีต” vs “ความงามปัจจุบัน”
ความงามของไทยไม่ได้หยุดนิ่ง แต่เปลี่ยนไปตามยุค เศรษฐกิจ และอิทธิพลวัฒนธรรมอื่นๆ ตารางต่อไปนี้ช่วยให้เห็นภาพชัดขึ้น:
| ความงามเมื่อ 150 ปีก่อน | ความงามในปัจจุบัน |
|---|---|
| ใบหน้ารูปไข่ นิ่ง สุภาพ | คมชัด เด่น มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว |
| ผิวเรียบเนียนซีด เหมือนผิวผู้ดี | ผิวมีออร่า สุขภาพดี ไม่จำกัดสีผิว |
| รูปร่างอิ่มเอิบ แสดงความสมบูรณ์ | รูปร่างเพรียว กระชับ ดูแข็งแรง |
| เสื้อผ้าเรียบร้อยแบบสไบ-โจงกระเบน | แฟชั่นหลากหลาย อิสระ และผสมผสานวัฒนธรรม |
เหตุผลที่ “สเปกความงาม” เปลี่ยนตามยุคสมัย
นักประวัติศาสตร์อธิบายว่า ความงามสะท้อนทั้งเศรษฐกิจ วิถีชีวิต และเทคโนโลยีของแต่ละยุค ปัจจัยที่ทำให้มาตรฐานความงามในปัจจุบันต่างจากอดีต ได้แก่:
- ภาพถ่ายและสื่อออนไลน์ทำให้ความงาม “โดดเด่น” ได้รับความนิยมมากขึ้น
- อิทธิพลจากเกาหลี ญี่ปุ่น และฝั่งตะวันตก
- สังคมเน้นความเป็นตัวของตัวเองมากขึ้น
- ค่านิยมด้านสุขภาพและรูปร่างเปลี่ยนไป
- แฟชั่นและเครื่องสำอางมีบทบาทมากกว่าในอดีต
ภาพช่างหลวงยังมีคุณค่ากับคนยุคนี้อย่างไร?
แม้เวลาจะผ่านไปกว่าหนึ่งศตวรรษ แต่ภาพช่างหลวงยังได้รับความสนใจจากคนยุคใหม่ เพราะช่วยให้เห็นมิติของวัฒนธรรมไทยในช่วงที่ไม่มีภาพถ่ายแพร่หลาย ภาพเหล่านี้ยังช่วยอธิบายว่าทำไมค่านิยมความงามในอดีตจึงต่างจากปัจจุบัน และยังสะท้อนมุมมองเรื่อง “ความงามคือความสุภาพ” ซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของไทยในยุคนั้น
ความงามไทยโบราณคือต่างจังหวัดเวลาเดินช้า แต่ละมุนและเรียบง่าย
ภาพช่างหลวงในอดีตแสดงให้เห็นว่า สเปกคนงาม เมื่อ 150 ปีก่อนผูกโยงกับวัฒนธรรม กิริยามารยาท และฐานะ มากกว่าความโดดเด่นทางรูปลักษณ์ เมื่อตีความควบคู่กับยุคสมัย จะยิ่งทำให้เข้าใจว่าความงามนั้นเปลี่ยนได้เสมอ และไม่มีมาตรฐานเดียวที่เหมาะกับทุกยุค
