เมื่อวันที่ 2 พ.ย. 2567 ที่ผ่านมา นายสมคิด อายุ 39 ปี เลขานายก อบต.ร้องกวาง และ นายสุธี เจริญธนกิจ ผู้ใหญ่บ้าน หมู่ 10 บ้านผาหมูเหนือ ต.ร้องกวาง อ.ร้องกวาง จ.แพร่ ได้รับร้องเรียนว่า มีเด็กหญิงถูกแม่ทำร้ายร่างกาย ร้องให้ญาติเข้าไปช่วยเหลือ ที่บ้านพักหลังหนึ่ง ในพื้นที่ หมู่ 10 ต.ร้องกวาง อ.ร้องกวาง จ.แพร่ จึงเข้าช่วยเหลือ
โดยที่เกิดเหตุ เป็นปูนบ้านชั้นเดียว ไม่มีถนนทางเข้าออก ต้องใช้พื้นที่เพื่อนบ้านที่อยู่ติดกัน ซึ่งไม่มีรั้วเป็นที่สัญจร ภายในบ้านปิดประตูไว้ ทราบเบื้องต้นว่า เป็นบ้านของเด็กหญิงวัย 12 ขวบ ที่อาศัยอยู่กับแม่ อายุ 39 ปี แต่เนื่องจากเมื่อกลางดึกที่ผ่านมา ทางญาติได้มานำตัวเด็กหญิงออกจากบ้านไปพักอยู่กับยายในละแวกเดียวกันแล้ว และทางญาติพาเด็กเข้าแจ้งความไว้ที่ สภ.ร้องกวาง ตั้งแต่ช่วงกลางดึกที่ผ่านมาและส่งตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลแล้ว จากนั้นได้พาเด็กไปอยู่กับยายและตา
นายสมคิด อายุ 39 ปี ลุงของเด็กหญิง เล่าว่า ได้รับโทรศัพท์จากญาติที่เชียงใหม่ให้เข้าไปดูหลาน เนื่องจากน้องถูกแม่ทำร้าย และไม่ให้น้องไปโรงเรียน ตนจึงได้ประสานญาติ ผู้ใหญ่บ้าน และเจ้าหน้าที่ตำรวจไปด้วย เมื่อไปถึงจึงได้เรียกแม่ของเด็กออกมาคุย และเด็กออกมาด้วย เมื่อเด็กออกมาก็วิ่งเข้ามากอดกับญาติที่มาด้วยกัน น้องดูดีใจมากที่มีคนเข้ามาช่วย ตอนนั้นน้องมีแผลตรงใบหน้า ซึ่งก่อนหน้านี้น้องได้ถ่ายวิดีโอและรูปภาพที่โดนแม่ทำร้ายร่างกาย
เบื้องต้นจึงได้ทำการแยก แม่และเด็กออกมาก่อน เพราะแม่ของเด็กคุยไม่รู้เรื่อง โวยวายมาตั้งแต่เช้า กลางคืนก็ไม่หลับไม่นอน ขี่รถเข้าออกบ้าน ซึ่งก่อนหน้านี้แม่เคยไม่ยอมให้ลูกไปโรงเรียนประมาณ 1 เดือน ทางโรงเรียนได้ติดต่อมายังผู้นำชุมชน แล้วเข้ามาดูกันและเข้ามาคุยกันไปแล้วรอบหนึ่ง แม่เขามีความระแวงกลัวว่าคนอื่นจะพาลูกไปเรี่ยไร แสวงหาผลประโยชน์ เหมือนหลอนคิดไปเอง
ด้าน เด็กวัย 12 ปี เล่าว่า โดนแม่ทำร้ายร่างกาย จนทนไม่ไหว จึงได้แชทบอกพี่สาว แม่เดียวกันแต่คนละพ่อ ซึ่งพี่สาวนั้นอยู่ต่างจังหวัด ทางพี่สาวให้ตนอดทน แต่ทนไม่ไหว จึงบอกยาย ยายบอกกับตนว่าจะให้ลุงเข้ามาช่วย หลังจากนั้นทางญาติๆ ได้พาตนออกมาจากบ้าน สาเหตุที่ทำให้ทนแม่ไม่ไหว เพราะแม่ไม่ให้ไปโรงเรียน แม่ชอบคิดว่าคนอื่นๆ จะเอาตนไปเรี่ยไรหาเงิน หรือไปทำอย่างอื่น จึงไม่ให้ไปไหน ให้อยู่กับแม่ตลอดเวลา วันไหนไปโรงเรียนแม่จะไปรับกลับมาบ้านก่อนเวลา ซึ่งทำให้เรียนไม่ทันเพื่อน
จึงตัดสินใจบอกญาติ เพราะวันที่เกิดเหตุตนไม่ได้ทำอะไร นอนอยู่ดีๆ แม่ก็มากระทืบ ทำให้ได้รับบาดเจ็บบริเวณปากและแขน บางครั้งแม่ก็พาตนซ้อนมอเตอร์ไซค์ ขี่รถไปเรื่อย ๆ ในเวลากลางคืน ตนไม่ไปแม่ก็ไม่ยอม ตนง่วงนอนแม่ก็ไม่พากลับบ้าน ขี่ไปไกล บางครั้งก็พาแวะบ้านเพื่อน แต่ตนนั้น มักจะนั่งรอหน้าบ้านไม่เข้าไปกับแม่ แวะแต่ละครั้งก็ประมาณ 20-30 นาที ตนอยากเรียนหนังสือ และอยากให้แม่ได้รับการรักษา ตอนนี้ตนไม่กล้าอยู่กับแม่ ขออยู่กับยาย
